De Rotterdamse Raad voor Kunst en Cultuur is het afgelopen jaar eenzijdig door wethouder Kasmi ontmanteld. Zonder pardon. Erger: zonder visie.

Het is nog erger, want wat er voor in de plaats komt is een plan zonder handen en voeten. Niets concreets. Niets uitvoerbaars. Eigenlijk niet eens een richting. Kortom, een embryo van een paar keer belleblazen in Dudok.

Niemand weet waar we met deze wethouder heengaan met onze Kunst en Cultuur. Niemand weet wat we mogen verwachten. Het enige wat vaststaat is dat we vanaf volgende maand gaan experimenteren en dan vier jaar lang, waarvan in het ergste geval nog drie-en-een-half jaar met deze wethouder. Tel uit je winst.

Vraagje.

Hoe regelen we buiten Kasmi om dat de cultuursector niet afgerekend gaat worden op bezoekersaantallen en geleverde producties, maar daarentegen beoordeeld wordt op maatschappelijke impact en doelen?

Nog één.

Hoe voorkomen we dat het aantal personen dat geschikt is om zitting te nemen in het kernteam beperkt blijft?

Een Rotterdamse raad van Kunst en Cultuur 2.0. Man, man, man. Wat een kater. En zeker als straks blijkt dat Kasmi slechts oude wijn in nieuwe zakken deed.

De afhankelijke cultuursector is positief over zijn experiment. Ja, dank je de koekoek. Maar in werkelijkheid staat de beoogde samenwerking van de wethouder in zijn culturele ecosysteem lijnrecht tegenover de concurrentie die zich in de strijd om de toekenning van sectorsubsidies openbaart.

Jammer, want het had niet gehoeven als hij gewoon twee processen naast elkaar had laten lopen. Met enerzijds de huidige RRKC voor een nieuw cultuurplan 2025-2029 en anderzijds tot 2025 een snelle, doeltreffende en nieuwe werkvorm waarin vanaf het stadhuis met hulp van logische denkers de culturele sector en de nieuwe makers in het bijzonder recht worden gedaan.

Wat dat betreft promoot 50Plus liever evolutie dan revolutie en ben ik liever voorzichtig dan radicaal. Maar helaas weet deze wethouder het weer beter. D66 toch? Fröbelen maar.