Geacht college,
Achmed (26 jaar) en Ingrid (27 jaar) kennen elkaar nu zo’n 3 jaar. Ze zijn allebei geboren en getogen in Rotterdam en zijn met geen stok uit hun geliefde havenstad te verjagen. Achmed werkt al bijna 10 jaar bij een zeer grote kledingwinkel en is van verkoper via veel cursussen en opleiding en hard werken opgegroeid tot rayonmanager van 5 van de winkel van de winkelgigant. Ingrid is net 2 jaar klaar met haar opleiding en heeft net een verlenging van haar 1-jarige contract bij een leuk reclamebureau. Ze willen gaan samenwonen en zijn al bijna 1 jaar op zoek naar een koopwoninkje van zo’n €180.000. Dan kunnen ze met hun inkomen nog net zo’n €25.000 investeren in het opknappen van hun paleisje. Het is overigens terecht een woninkje te noemen want ze krijgen in die prijsklasse niet veel meer dan 60m2 waar een keukentje, een natte ruimte, een slaapkamertje en een berghok inzit. Maar het stel zou daar supergelukkig mee zijn want voorlopig is er nog geen zicht op jong kroost. Toch wil het maar niet lukken. Al maanden lopen ze bezichtiging na bezichtiging van die kleine appartementjes af en keer op keer vissen ze achter het net. Om moedeloos van te worden, zeker als ze na een tijd erachter komen dat de woningen die aan neus voorbij zijn gegaan binnen enkele maanden tegen fors hogere prijzen weer op de markt in koop of verhuur verschijnen. En wat blijkt; al die keren dat ze met hele horden jongelui enthousiast en verwachtingsvol langs die kleine koopwoningen aan het struinen waren bleken die appartementjes allang verkocht te zijn aan de vele beleggers die erop aan het azen waren. Achmed en Ingrid zijn ondertussen gestopt met te investeren in een koopwoning in Rotterdam want keer op keer zien ze hun paleisje vergeven worden voor veel hogere bedragen aan huur of koop aan Amsterdamse grachtengordel potentials.
De woonvisie Rotterdam 2030, vastgesteld op 5 december 2016 verteld onder 1.1 ‘Accommoderen van de toenemende woningvraag van huishoudens met een modaal of hoger inkomen, sociale stijgers en young potentials’ bladzijde 14 het volgende verhaal: ‘Het imago van Rotterdam als woonstad stijgt snel. De aantrekkingskracht van suburbane gemeenten neemt af en het wonen in de stad wint aan populariteit. Steeds meer Rotterdammers die carrière maken, willen graag in de stad blijven wonen. Deze groepen zoeken vooral naar koopwoningen in het segment vanaf € 180.000 en huurwoningen in de vrije sector. Het marktsegment is interessant voor sociale stijgers en young potentials, belangrijke groepen voor de stedelijke economie. Zij verdienen vaak net beneden modaal (€36.000 bruto/maand) en worden geconfronteerd met strengere hypotheeknormen in de koopsector en strikte passendheidseisen in de goedkope huurvoorraad. Een koopwoning is bij deze groepen weliswaar populair, maar huurwoningen in prijsklassen rond € 711 per maand zijn een gewaardeerd alternatief.’ In de woonvisie van Rotterdam gaat het hier over de jongelui waar in de eerste alinea over wordt verhaald.
Echter steeds meer koopwoningen worden opgekocht door particuliere beleggers. Dit drijft de prijzen op en maakt het voor starters moeilijker om aan een woning te komen. De groep beleggers met drie tot vijftig woningen is de afgelopen tien jaar verdubbeld, meldt de Nederlandse Vereniging van Makelaars (NVM) in het Financieel Dagblad.1 Vooral goedkopere en kleinere woningen zijn een populaire belegging, omdat het rendement hier het hoogst is. Gemiddeld halen beleggers op een woning met een prijs tot € 235.000 een rendement van tussen de 7% en 8%, becijferde de NVM.
Onbegrijpelijk vindt 50PLUS Rotterdam dat een stad als Rotterdam zichzelf in haar ambitie van ‘bouwen, bouwen, bouwen’ daarmee ook de enorme drang oplegt van ‘duur, duurder, duurst’. En ondanks dat in ‘Lubach op zondag’ er op zondag 7 oktober een parodie over had door te hebben over ‘pandje, contantje’ en door Pino van Sesamstraat op te laten draven als koper is het natuurlijk voor veel Rotterdamse jongelui een dramatische situatie geworden. Waar young potentials oftewel sociale stijgers duidelijk de voorkeur hebben om in en rond het centrum van de stad te willen wonen wordt het hun financieel onmogelijk gemaakt om mee te concurreren met de beleggers die ze met hun flappentappen ruim verslaan.
De PvdA heeft hier afgelopen vrijdag ook al in haar schriftelijke vragen aan het college op gewezen. Desalniettemin wil 50PLUS Rotterdam toch nog een extra aanvulling op die schriftelijke vragen van de PvdA doen. In de ogen van 50PLUS Rotterdam is het college namelijk aan zet om tegen deze beleggende ‘huisjesmelkers’ op te treden. En 50PLUS Rotterdam denkt hierbij aan de manier waarmee de gemeente de kluswoningen Rotterdam in de markt zet. Elke handige klussende man of vrouw in Rotterdam die voor een dergelijk klushuis in aanmerking wil komen moet voldoen aan een programma van eisen. Deze zijn opgesteld om de gemeente Rotterdam te garanderen dat een kluswoning ook werkelijk opgeknapt wordt. Maar ook hier speelt dat de gemeente wil voorkomen dat professionals als beleggers en projectontwikkelaars de klushuizen opkopen voor een prikkie, ze verbouwen en tegen exotisch hoge prijzen weer in de markt zetten. Dus is een van de eisen van de gemeente dat de klussende koper ook garandeert om na het opknappen van de woning er minimaal 2 jaar zelf in te gaan wonen. Deze eis lijkt 50PLUS Rotterdam ruim afdoende om de particuliere belegger te weren van de woningmarkt waar startende jongelui met een kleine beurs op azen.
Vandaar dat 50PLUS Rotterdam de volgende aanvullende vragen op de vragen van de PvdA heeft aan het college van B&W:
- Kan het college met betrekking tot de verkoop van starterswoningen (prijsklasse tot € maximaal €225.000/€250.000) in Rotterdam een verplichting opnemen dat de koper ook garandeert dat er 2 jaar zelf in de woning gewoond wordt?
- Indien dit mogelijk is kan het college aangeven op welke termijn het college deze aanvullende randvoorwaarde van koop ingevoerd kan hebben?
- Indien dit niet mogelijk is kan het college dan aangeven op welke termijn er wel opgetreden kan worden tegen deze ‘huisjesmelkers’?
