Vooraf compliment aan de wethouder voor de Senior Games Rotterdam, nu harder nodig dan ooit!

Het nadeel van ouder worden is dat je steeds vaker een déjà vu ervaring hebt. Het lijkt wel of ontwikkelingen zich steeds opnieuw herhalen, en als oude wijn in nieuwe zakken wordt aangeboden. Toen in de jaren 60 de bejaardenhuizen werden ontwikkeld om de woningnood te ledigen waren de ouderen van toen blij dat ze jonge gezinnen een nieuwe toekomst konden geven. Toen we in de loop van de jaren tachtig en een generatie ouderen verder bedachten dat die kleine kamertjes en schamele voorzieningen toch geen volwaardige ouderenhuisvesting mochten worden genoemd, werden de kamers groter en het aanbod diverser en werd een eerste aanzet gemaakt om de zorg en het wonen te ontkoppelen, de WoZoCo werd geboren, de woon-zorg-combinatie. Weer een generatie verder en met een steeds grotere groep ouderen – waarbij de vergrijzing steeds beter inzicht kwam – moet dat scheiden van wonen en zorg meer vorm krijgen om uiteindelijk met drie kabinetten Rutte te ontaarden in verplicht langer thuis blijven wonen, met volop keuze in thuiszorg en marktwerking. En nu komen we er achter dat dat toch ook niet je dat is, teveel keuze geeft versnippering en is kostbaar. Die bejaardenhuizen van vroeger met efficiënte zorg en ondersteuning was zo’n slecht idee niet.

Zo leest de voortgangsrapportage Van het masterplan Ouder en wijzer. Toen ik in 2018 aangaf dat ik dat plan in een week kon schrijven was dat geen overmoed, de plannen liggen stapels dik uit het verleden te wachten op hergebruik. De namen zijn veranderd, de wet- en regelgeving ook, dat aanpassen is een week werk. Nu wordt er veel energie en menskracht gestopt in wat eerst afgebroken is. De voorzieningen en restaurants zijn de laatste jaren wegbezuinigd om ze nu weer in leven te roepen. 290 aanbieders van zorg in een wijk is te veel, teveel marktwerking blijkt toch niet zo’n succes.

Voorzitter, de wethouder is samen met de samenwerkingspartners bezig opnieuw uit te vinden wat eerst best aardig functioneerde. Het is net als met de mode, daar zie je ook een cyclus van 20 jaar, dezelfde lijnen, maar net wat andere details. Wat ik lees in bemoedigend want 50PLUS wil geen oude zeur zijn, maar meedenken hoe we het leven en de zorg voor ouderen kunnen verbeteren en dan vooral voor die ouderen die minder mondig zijn, die minder op de voorgrond staan, die minder goed zijn om hun belangen te behartigen. 

In dat kader nog enkele vragen:

• Hoe staat het nu echt met de ouderen-hubs, er zouden er twee per jaar functioneel worden. Welke functioneren er nu en welke zijn in ontwikkeling?
• Hoe garandeert de wethouder de keuzevrijheid in de zorg? We hebben het er eerder over gehad hier, keuzevrijheid weegt zwaar voor 50PLUS. 
• Het is mooi dat ouderen met een migratieachtergrond geïnformeerd worden over de zorgmogelijkheden in Rotterdam, maar wat doet de wethouder aan het cultuursensitief maken van de zorgaanbieders. Mohammed Benzakour heeft een aardig boekje over geschreven over de ervaring van zijn moeder en haar gezin tijdens haar opname in een verpleeghuis. 
• De wethouder verhaalt over de gevolgen van het Havenziekenhuis en hoe de zorg over de stad verspreid is. Maar ik meende dat het Havenziekenhuis ook een centrum voor ouderenzorg zou worden, hoe staat het daarmee?