Voortgang aanpak Kwetsbare Rotterdammers

Het is goed dat we stil staan bij hoe we de zorg voor kwetsbare Rotterdammers verlenen. Ik heb dan ook wat moeite met de titel van dit vergaderpunt. De aanpak van kwetsbare Rotterdammers. Het lijkt me beter te spreken van de ondersteuning van kwetsbare Rotterdammers, we willen tenslotte voor hen zorgen en bereiken dat zij net als niet-kwetsbare Rotterdammers fijn kunnen wonen en als het gaat om het centrale thema in de stukken van dit agendapunt: het voorkomen van overlast.

Dat brengt me tot een afbakening van wat kwetsbare Rotterdammers zijn. Er wordt gesproken over mensen met ggz problematiek, of dak- en thuislozen en anderen niet zo goed aangepaste levenswijzen aan het burgerlijk bestaan. Als dit kwetsbare Rotterdammers zijn dan gaan we voorbij aan hele grote groepen Rotterdammers die naar mening van 50Plus Rotterdam net zo goed kwetsbaar zijn. Al die Rotterdammers die van een minimuminkomen leven, afkomstig van werk of uitkering. We gaan voorbij aan al die ouderen die in stille financiële en sociale  armoede leven. We gaan voorbij aan al die Rotterdammers die met moeite hun leven bij elkaar houden, hun kinderen opvoeden en geen overlast proberen te geven.

Dienstverlening aan kwetsbare Rotterdammers leest in de stukken als het beperken van de overlast. Dat door ondersteuning de overlast beperkt blijft en de betrokken personen een prettiger leven leiden is een mooi doel, maar gaat het niet vaak om pappen en nathouden? Niet in de laatste plaats omdat de groep kwetsbare Rotterdammers steeds geconcentreerde woont?
De groep kwetsbare Rotterdammers is immens. Een groot deel van de Rotterdammers leeft van een minimuminkomen en worstelt dagelijks om de eindjes aan elkaar te knopen. En we maken het de verhuurders van goedkope woning ook niet gemakkelijk. Het passend toewijzen heeft de concentratie kwetsbare huurders vergroot. 55-plus woningen bestaan als zodanig niet meer en huisvesten nu een gamma aan potentiële problemen wat het veilige woongenot ernstig bedreigt. Wellicht liggen hier wetten en regels aan ten grondslag, maar je zal er maar wonen als 86-jarige kwetsbare Rotterdammer.

De collegebrief staat zoals we mogen verwachten vol van inspanningen en acties die het probleem van de overlast moeten beperken. Maar het leest ook als dweilen met de kraan open. Iedereen jong en oud, gezond en beperkt moet vooral thuis blijven wonen of het nu gaat of niet. Met begeleiding van diverse organisatie en met de gemeente in de rol van brandjes blussen. Een er is – ondanks alle goede bedoelingen en inspanningen – altijd wel ergens een brandje te blussen.

Wat ik mis in de rapportage is de aandacht voor de oudere Rotterdammer die ook zolang mogelijk thuis – tegen wil en dank – moet blijven wonen. Met zorg die schaars is, met mantelzorg die overbelast is en omdat het hier vaak gaat om de groep die ook wel de stille generatie wordt genoemd, niet klagen maar dragen. Deze kwetsbare Rotterdammers horen we niet, geven geen overlast, maar lijden in stilte, zijn bang voor de nieuwe bewoners en voor de boze buitenwereld.

Ik mis ook de aandacht voor Rotterdammers die met kunst en vliegwerk de boel overeind houden, maar bij de eerste de beste tegenslag om dreigen te vallen. Ze gaan de deur uit als mevrouw of meneer, maar zonder fatsoenlijke maaltijd, net als hun kinderen die zonder ontbijt naar school gaan.

De aanpak kwetsbare Rotterdammers moet niet alleen gaan over overlastgevende Rotterdammers maar over hoe we buurten waar het leven al niet gemakkelijk is leefbaar houden. Door brandjes te blussen en proactief te zijn, problemen te voorkomen. Maar de aanpak kwetsbare Rotterdammers moet ook gaan aan het proactief voorkomen van escalatie van problemen bij burgers die nu nog net wel, maar als er iets mis gaat net niet meer overeind blijven.

Enkele vragen:

Wat verstaat de wethouder onder kwetsbare Rotterdammers?

De verschillende meldpunten zijn samengevoegd, heeft dit de vindbaarheid verbeterd? en zo niet hoe gaan we dat verbeteren?

Er worden door verhuurders huurcontracten aangeboden aan jongeren voor 5 jaar, daarna moeten ze verhuizen, maar zijn er dan wel woningen beschikbaar? Wordt door die tijdelijke huurcontracten geen nieuw toekomstig probleem gecreëerd?

Bij het vinden van Rotterdammers met schulden blijkt de opkomst beperkt terwijl juist het hebben van schulden de kwaliteit van leven ernstig aantast. Is hier al verbetering zichtbaar?

Het aantal 65-plussers dat de eigen gezondheid als goed tot zeer goed benoemd is de afgelopen jaren gedaald. Hoe verklaart de wethouder dit en welke acties heeft hij ingezet om dit tij te keren? En ziet hij ook een relatie tussen wat vroeger een veilige woonomgeving was en nu een ratjetoe aan potentieel problematische bewoners?

Een van de conclusies van het rapport Kwetsbare Rotterdammers en leefbaarheid geeft aan dat veel problemen te herleiden zijn tot suboptimale samenwerking. Wat doet de wethouder er aan om dit te verbeteren?