2.07 Bestuursopdracht Zorg

De bestuursopdracht van dit college is om te voorkomen dat we in 2023 bijna 200 miljoen meer aan zorg en welzijn uitgeven dan we nu doen. Het is natuurlijk een prognose en nog geen realiteit, maar 200 miljoen is een hoop geld. Voor het ombuigen van de kostenpost ligt er nu een aantal maatregelen waarmee in 2026 17 miljoen minder aan zorg en welzijn wordt uitgegeven.

Wij weten bij 50PLUS niet of we nu blij moeten zijn met dit eerste pakket maatregelen. We roepen al sinds 2018 in de commissie dat er beleid moet komen om de zorg te kunnen blijven leveren en waarschuwen voor de grote zorgvraag die op ons afkomt, maar of dit nu de maatregelen zijn waar we de toekomst in kunnen en moeten is voor ons een groot vraagteken.

Bovendien als deze maatregelen moeten leiden tot het voorkomen van 17 miljoen euro uitgeven, welke maatregelen zijn dan nodig om de rest van de 197 miljoen te voorkomen?

We zien donkere wolken van nog meer mensen die onderkoeld in huis op de grond worden gevonden, nog meer mensen die verwaarloosd en ondervoed op de spoedeisende hulp terecht komen, nog meer mensen die vereenzamen en aan hun lot worden overgelaten.

Want het probleem is niet alleen dat we steeds meer geld aan zorg uitgeven omdat er steeds meer ouderen komen met de daarbij behorende gebreken, er komen ook steeds meer oude ouderen. Het echte probleem is dat er steeds meer ouderen komen met een klein of geen beschikbaar netwerk, steeds meer mensen die het zelfstandig moet zien te redden of ze het nu willen of niet. Als er dan een probleem is, is er niet zomaar een netwerk waarop kan worden teruggevallen. De beoogde maatregelen bereiken dan niet hun doel.

De wethouders zetten in hun plannen onder andere nog meer in op preventie. Daar zijn wij het zeer mee eens. Valpreventie levert mooie resultaten op en ook meer bewust zijn van een gezonde levensstijl levert op termijn minder zorgvragen op. De aandacht voor preventie moet zich dus niet zo zeer op ouderen richten, maar vooral op jongeren, want ook zij worden eens oud en kunnen door een gezonde levensstijl nu gezonder ouder worden. De meeste huidige ouderen wisten van een gezonde leefstijl niet veel en zitten nu vaak met de gebakken peren. Op jonge leeftijd de basis op orde hebben, vergroot de kans op gezond ouder worden, als je daar dan tenminste de middelen voor hebt en de ruimte in je hoofd, want juist stress levert de meeste gezondheidsschade op.

En hier zitten ook de meeste zorgen van 50PLUS bij de 8 maatregelen die nu geformuleerd zijn. Vanwege de beschikbare tijd pik ik er een paar uit:

Preventie, prima, maar werk ook vooral aan vermindering van stress, dat wil zeggen verminder schulden, werk aan armoede.

Prioritering, wie heeft de hulp het hardste nodig? Nu al bereiken ons geluiden dat mensen zieker worden door het ontbreken van hulp uit de Wmo. (een bij ons bekende persoon had op 18 januari al 9 weken geen huishoudelijke hulp terwijl die voor zijn allergie zeer nodig is. Is er geen personeel of die persoon heeft die hulp minder hard nodig? Nu al horen wij dat het toekennen van vervoer erg lang duurt, heeft die persoon de hulp minder hard nodig of helpen we Trevvel een handje? En schuiven we het probleem niet stiekem naar een andere wet toe, naar de Wet langdurige zorg omdat de zorgvraag door de proioritering is toegenomen, om vervolgens afgeknepen te worden door de zorgverzekeraars. Wij wijzen de wethouders er op dat na invoering van de Wmo in 2015 er veel rechtszaken zijn gevoerd door hulpvragers die gekort werden in hun toegekende uren (prioritering) en die allemaal gelijk hebben gekregen. Denken de wethouders nu die rechtszaken te voorkomen?

Nadruk op tijdelijkheid, de wethouders menen dat door strenger te oordelen bij herindicatie de toegekende zorg lager uit kan vallen en daarmee is volgens de wethouders nog de meeste winst te behalen, van 2 miljoen dit jaar tot 8 miljoen in 2026. Wij zijn erg benieuwd waarom de wethouders denken dat met strenger indiceren minder meer hulp toegekend kan worden. Wordt er nu te gemakkelijk meer hulp toegekend? en waarop baseren de wethouders die mening?

Wij onderkennen bij 50PLUS al veel langer dat er een probleem in de zorg aan zit te komen, zelf roep ik het als inds 1992. De hete aardappel is jarenlang voor ons uitgeschoven. Dat we een keer door moeten bijten was een kwestie van tijd. Dat er maatregelen genomen worden kunnen we ons wel voorstellen anders worden we door de praktijk ingehaald. Maar wat wij missen in de stukken is de mentaliteitsverandering die nodig is om zorg te kunnen blijven leveren. Jongeren zullen zich meer en meer bewust moeten zijn van een gezonde leefstijl, van een netwerk onderhouden met meerdere generaties. De huidige ouderen hebben die kennis nooit gehad en de vaardigheden ook niet meer. Maatregelen nemen om de vraag naar zorg en welzijn te verminderen zijn nodig, maar de vraag is of deze maatregelen gaan leveren wat beoogd is. Wij vrezen dat we onze ouderen in de kou laten staan.

2.06 Een nieuwe duurzame daklozenopvang

Wanneer we het in 2030 voor elkaar hebben gekregen om in 2030 geen daklozen meer te hebben in Rotterdam dan mogen we onszelf een flink compliment geven. En we hebben het al eerder goeddeels voor elkaar gekregen in de tijd dat mevrouw Kriens wethouder was. Het kan dus wel. Voor jongeren zijn er verschillende programma’s om te zorgen dat zij gene carriere gaan maken in het daklozenbestaan. Voor de oudere dakloze zijn andere programma’s nodig. In de tijd dat ik nog in verzorgingshuizen werkten namen wij met enige regelmaat daklozen op in onze voorziening. De verzorgingshuizen bestaan niet meer als zodanig, maar zouden volgens 50Plus Rotterdam een goede oplossing zijn om de groep oudere daklozen met hun specifieke behoeften te helpen om weer langzaam een bestaan op te kunnen bouwen.

Kan de wethouder aangeven of een dergelijke voorziening naar zijn idee een van de oplossingen is en wil hij die ook realiseren,  voor de ouderen wat 50Plus Rotterdam betreft niet niet wonen eerst maar eindelijk wonen.

2.07 Grensoverschrijdend gedrag in de culturele sector

We bespreken een onderwerp waarover vrijwel iedereen dezelfde mening heeft: je moet kunnen werken in een veilige omgeving, dat willen we en dat gaan we doen. En we zeggen het al vele jaren en toch gebeurt het steeds weer opnieuw, zijn er steeds weer nieuwe signalen van grensoverschrijdend gedrag. Hoe komt dat toch, waar ligt dat nou aan? Niet aan de goede bedoelingen. Maar zoals een goede vriend van mij altijd zegt: deugd is een gebrek aan gelegenheid. Wanneer kun je je wel en wanneer beheers je jezelf niet? Als de gelegenheid zich voordoet ben je dan sterk genoeg om niet te vervallen in gedrag dat je normaal gesproken afwijst?

Wat wordt door ouders, vrienden, vriendinnen de cultuur als normaal gezien en overgedragen en komt dat overeen wat de anderen normaal vinden?

Bij 50PLUS hebben we deze discussie al vaker gezien en de hoop uitgesproken dat een ieder als de gelegenheid zich voordoet deugdzaam zal zijn. Wij wensen een ieder die zich met dit onderwerp veel succes en blijven hopen op een toekomst zonder verdriet en schaamte.